Vannacht kon ik niet slapen. Het regende hard en ik hoorde hoe de regen op het dak van onze tent kletterde. Ik had het koud en hoewel ik altijd heerlijk slaap in de natuur, lukte het niet om in slaap te vallen. Na een tijdje wakker gelegen te hebben, pakte ik mijn telefoon en scrolde wat over het internet. Op een goed moment zag ik een aankondiging voor een spirituele bijeenkomst voorbijkomen. Ik kreeg kippenvel en voelde in mijn hele lichaam dat ik daar naartoe moest gaan.  Toen ik het filmpje opende, zag ik een meeuw en wist ik het zeker.

Toen mijn vader twee jaar geleden zijn lichaam verliet, vroeg ik om een teken. Op dat moment moest ik sterk aan een meeuw denken. Tijdens de afscheidsceremonie hoorden we buiten een meeuw heel hard krijsen, terwijl de zon door het glazen dak van de aula op zijn kist scheen. Na de ceremonie brachten we zijn lichaam naar het crematorium. De auto waarin hij lag, maakte een stop bij het huis van mijn ouders. Hier ben ik opgegroeid. Ik had het zwaar en keek omhoog naar het raam van mijn oude zolderkamer. Op de schoonsteenpijp zat een grote meeuw.

Vlak voordat mijn vader in coma raakte, vertelde ik hem dat ik een masterclass aan 160 ambtenaren mocht geven op een hele bijzondere plek: het Vredespaleis. Hij straalde en stak zijn duim op. Toen het zover was, net voordat ik het podium op mocht, veranderde de energie in de zaal. Het voelde alsof de zaal gevuld werd met liefde. Over mijn hele lichaam had ik kippenvel. In gedachten vroeg ik “Pap, ben jij dat?” Ik had het nog niet gevraagd of er verscheen een meeuw die vlak langs het raam vloog.

Ik houd van dit soort magische momenten. Het is fijn dat mijn vader laat weten dat hij in de buurt is. Dit gebeurde ook toen we kort na zijn overlijden naar Kroatië op vakantie gingen. Wij waren daar nog nooit geweest, maar mijn vader wel. Meerdere keren had hij verteld over het Paleis van Diocletianus. Hij vond dat een prachtige plek. Toen we de oude toren van het paleis beklommen, zagen we op het dak een meeuw zitten. Buiten hoorden we een straatmuzikant het nummer ‘Look for me in rainbows’ van Vicky Brown spelen. Dat nummer vond mijn vader heel mooi en werd tijdens zijn afscheid gespeeld. Met kippenvel en tranen van geluk kwam ik beneden.

Vanochtend heb ik mij aangemeld voor de bijeenkomst. Ik ga met mijn beste vriendin en laten er nou nog twee plekjes vrij zijn. Zij moet alleen nog iets regelen voor haar pup, maar de organisator mailde al: laat maar weten of ik hierin iets voor jullie kan betekenen, want ik heb het gevoel dat jullie hierbij moeten zijn.

Author: Barbara te Boekhorst