Vorig jaar was ik met mijn vriend en onze dochter een paar dagen in Parijs. We hadden het heerlijk. De avonden vond ik alleen best heftig. Zodra het donker werd, veranderde het straatbeeld. In de chique winkelstraten lagen ineens gezinnen met jonge kinderen op de grond. Ze lagen in vieze slaapzaken dicht tegen elkaar gekropen om elkaar warm te houden. Ik vond het hartverscheurend om te zien hoe het winkelend publiek ze onverschillig passeerde.

Die avond kon ik niet slapen. Ik voelde mij verdrietig en machteloos. Ik wilde zo graag iets voor die mensen doen maar wist niet wat. Mijn dochter gaf aan dat het lief is dat ik een aantal mensen geld had gegeven maar dat ik onmogelijk iedereen kan helpen. Deze woorden spookten de hele tijd door mijn hoofd. Ik pakte mijn seleniete hart uit mijn koffer en in gedachte stuurde ik liefde naar de mensen op straat en naar iedereen die het zwaar heeft. Dit gaf mij een fijn warm gevoel. Die nacht droomde ik van een megagroot lichtgevend hart dat mensen die het moeilijk hebben, helpt te transformeren.

De volgende ochtend in de metro checkte ik mijn Facebook. Ik had een berichtje ontvangen van een vrouw die ik slechts één keer had ontmoet toen ze via Marktplaats iets bij mij had gekocht. Bij binnenkomst voelde ik gelijk een klik en binnen een paar minuten hadden we een diep gesprek. Het voelde alsof ik haar al jaren kende. Ze vertelde over haar afschuwelijke jeugd vol geweld. Ik voelde zo’n compassie voor deze bijzondere vrouw en voor ik het wist, gaf ik haar mijn seleniete hart dat op tafel lag. Ik had het gevoel dat zij die beter kon gebruiken dan ik.

Hoe bijzonder dat zij mij uitgerekend die ochtend een foto stuurde van het hart dat ik haar jaren eerder gaf. Ze schreef: “Ooit haalde ik een speelgoedkist bij je op zoals ik er velen heb opgehaald maar ons gesprek en samensmeltende energie zal ik niet vergeten. Het hart heb ik elke dag wel even in mijn hand. Soms vind je zomaar een mooi mens…..”

Diep ontroerd en dankbaar zat ik in de metro. Mijn dochter had gelijk. Ik kan de hele wereld niet redden maar een liefdevol gebaar doet wonderen. Deze gedachte geeft troost.

Als klein meisje wilde ik de wereld mooier maken maar ik wist niet hoe. Nu weet ik dat je niets groots hoeft te doen om het verschil te maken. Help je mee de wereld een stukje mooier te maken?

Author: Barbara te Boekhorst